Nośność pobocznicy
Nośność pionową pobocznicy określa wzór:
gdzie: | Rs | - | nośność pobocznicy |
As | - | powierzchnia kontaktu (wyłącznie od strony wykopu) | |
qs | - | tarcie na pobocznicy |
Powierzchnia kontaktu jest ważnym elementem z punktu widzenia nośności pobocznicy, gdzie brane jest pod uwagę tarcie między konstrukcją obudowy a gruntem. W przypadku standardowych ścian prostokątnych i pali, powierzchnia ta jest automatycznie obliczana przez program. W przypadku innych przekrojów (grodzice, profile stalowe, dane wprowadzane przez użytkownika) konieczne zdefiniowanie współczynnika powierzchni kontaktu KCA, za pomocą którego użytkownik określa powierzchnię styku odpowiadającą jednemu metrowi bieżącemu konstrukcji.
gdzie: | KCA | - | współczynnik powierzchni kontaktu |
t | - | zagłębienie konstrukcji poniżej dna wykopu | |
b | - | szerokość konstrukcji (1 metr bieżący) |
Dla ścian z grodzic stalowych, współczynnik KCA jest zwykle przyjmowany jako długość grodzic (suma zielonych przekrojów L1-L5 na poniższym rysunku) w jednym metrze bieżącym konstrukcji.
Dla profili stalowych, współczynnik KCA jest zwykle rozpatrywany jako suma obwodów przekrojów (suma obwodów zielonych przekrojów na rysunku poniżej) przypadająca na jeden metr bieżący konstrukcji.
Wyznaczenie tarcia na pobocznicy qs powinno być częścią rozpoznania geologicznego.
Rekomendowane wartości tarcia na pobocznicy qs [kPa] można znaleźć w literaturze, np. w książce EA-Pfähle.